Zmarł mgr inż. Zbigniew Grzbiela (20.09.1930-3.11.2022)
Z głębokim żalem zawiadamiamy, że 3 listopada 2022 r. w wieku 92 lat zmarł wieloletni, niezwykle zasłużony pracownik naszego Instytutu
mgr inż. Zbigniew Grzbiela
wybitny specjalista w zakresie gospodarki wodnej.
Uroczystości żałobne rozpoczną się w sobotę 12 listopada 2022 r. Mszą Św. o godz. 12.30 w kościele NMP Królowej Polski w Bielsku-Białej, po której nastąpi odprowadzenie na miejsce wiecznego spoczynku, na cmentarz w Kamienicy.
Rodzinie i Bliskim składamy wyrazy szczerego współczucia
Dyrekcja i Pracownicy IETU
Mgr inż. Zbigniew Grzbiela – In Memoriam
„Są chwile i ludzie, których się nie zapomina”
Mgr inż. Zbigniew Grzbiela był wybitnym specjalistą w zakresie ochrony wód powierzchniowych i gospodarki wodno-ściekowej. Brał udział w badaniach o charakterze utylitarnym, związanych z wypracowaniem strategii ochrony wód powierzchniowych w zlewniach rzek zasilających zbiorniki wodne oraz w silnie uprzemysłowionych
i zurbanizowanych zlewniach rzek dorzeczy Wisły i Odry. W IETU pracował w latach 1973-1998 w Zakładzie Ochrony i Użytkowania Wód, a następnie Zakładzie Ekologii Wód.
W 1955 r. ukończył Wydział Chemiczny Politechniki Śląskiej ze specjalizacją chemiczna technologia węgla. Podjął pracę w branży chemicznej. W Zakładach Chemicznych „Oświęcim” (1955) zajmował się technologią produktów destylacji smoły węglowej i usuwaniem fenolu ze ścieków. W latach 1955-1963 pracował Zakładach Przemysłu Tłuszczowego w Bielski-Białej początkowo jako asystent działu produkcji, a następnie jako kierownik wydziału produkcji i zajmował się elektrolizą wody i uwodornianiem oleju. W tym okresie był współautorem prac o charakterze naukowym, które były prezentowane na konferencjach Naczelnej Organizacji Technicznej, a także kilku rozwiązań technicznych zgłoszonych jako wnioski racjonalizatorskie.
W 1963 r. rozpoczął pracę w Instytucie Gospodarki Wodnej w Zakładzie Ochrony Wód, gdzie początkowo zajmował się metodyką analizy stężeń detergentów w wodzie i ściekach. Od 1964 r. prowadził m.in. badania nad zasoleniem wód powierzchniowych oraz procesami samooczyszczania wód. Jako stypendysta WHO w latach 1967-1968 odbył staże naukowe w USA, Holandii, Niemczech i Austrii. Był w grupie naukowców, którzy wspólnie z prof. Janem Suschką w latach 1973-1979 w ramach projektu UNDP/WHO/ POL/RCE-001 „Ochrona Środowiska” tworzyli podwaliny Centrum Ochrony Środowiska, które powstało jako katowicki oddział Instytutu Ochrony Środowiska, następnie w 1992 r. zostało przekształcone w Instytut Ekologii Terenów Uprzemysłowionych. W ramach tego Programu współtworzył metodologię zarządzania jakością wód w zlewniach i optymalizacji kosztów działań związanych z poprawą jakości wód.
Niezwykła intuicji naukowa, interdyscyplinarna wiedza, doświadczenie zawodowe, umiejętność kierowania ludźmi, szacunek dla współpracowników i ogromne zaangażowanie w rozwiązywanie problemów badawczych sprawiały, że cieszył się uznaniem i autorytetem zarówno przełożonych, jak i pracowników Instytutu. Był bardzo dobrym organizatorem prac badawczych, szczególnie tych terenowych. Dzięki znajomości języków angielskiego, niemieckiego, rosyjskiego i francuskiego samodzielnie pogłębiał wiedzę i doskonalił warsztat pracy badawczej przez studiowanie zagranicznej literatury fachowej. Był współautorem kilkudziesięciu publikacji w czasopismach naukowych i technicznych oraz wielu referatów prezentowanych podczas konferencji w kraju i za granicą.
Brał udział w opracowaniu koncepcji ochrony wód przed zanieczyszczeniami w rejonie Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego na lata 1980-1990, za którą w 1976 r. zespół autorski otrzymał nagrodę Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska za wybitne osiągnięcia twórcze w przestrzennym kształtowaniu miast i wsi, ochronie środowiska oraz rozwoju techniki.
Koleżeński, skromny, życzliwy i dowcipny, mobilizował do pracy. Chętnie dzielił się doświadczeniem zdobytym podczas trzydziestopięcioletniej pracy w Instytucie – szczególnie w zakresie znajomości terenu i realiów w gospodarce wodno-ściekowej.
Od 1973 r. prowadził kronikę Instytutu. Był również aktywnym członkiem Instytutowego Koła PTTK i inicjatorem wielu rajdów w Beskidy i Tatry – prawdziwym znawcą i miłośnikiem turystyki górskiej.
Żegnamy cenionego naukowca i eksperta, Człowieka prawego, mądrego, niezwykle wszechstronnego, życzliwego, pogodnego i dowcipnego. Dziękujemy za trzydzieści pięć lat wspólnej pracy!
Pozostanie w naszych sercach i w pamięci.
Koleżanki i Koledzy z IETU